لایو گروه دامپزشکی ایران با دکتر علی تقی‌پور

گروه دامپزشکي ايران، جمعه 22 شهريور ماه 1399 ساعت 22 ميزبان دکتر علي‌تقي‌پور در لايو اينستاگرامي بود! برای مشاهده تکرار فیلم  گفت‌وگو با دکتر تقی‌پور، اینجا کلیک کنید!

آقای دکتر تقی‌پور به عنوان اولین سوال، چرا رشته دامپزشکی رو انتخاب کردید؟

من از بچگی حیوانات و کار با حیوانات رو دوست داشتم که در نهایت منتهی به انتخاب رشته دامپزشکی شد برای من و رشته ی دیگه ای که دوست داشتم درواقع معلمی بوده در دوره راهنمایی حتی یه تئاتری رو کارگردانی کردم به اسم میخواهم معلم شوم که جایزه جشنواره فجر دانش آموزی رو برنده شدم و اگر 100 بار دیگه هم متولد بشم، بازهمین جا و در همین رشته خواهم بود.

حال دامپزشکی ایران چطوره؟

مهم اینه ما در چه زمانی بخواهیم یک موضوعی رو بررسی کنیم.
اگر بخواهیم به نسل های قبل یعنی نسل های خودمون نگاه کنیم پس جایگاه فعلی نسبت به قبل فوق العاده هست و باور نکردنیه نسبت به اونچه که ما در گذشته فکر میکردیم. ولی اگر {حال فعلی} امروز رو نسبت به امروز {آرمانی} بخواهیم نگاه کنیم، نباید راضی بود؛ چون راضی بودن و نداشتن نگاه نقادانه و نقد نکردن و مشکلات رو ندیدن و همه چیز رو گل و بلبل تصور کردن، باعث رکود میشه و باعث میشه تلاش نکنیم. همیشه باید تلاش کرد برای بهتر شدن و اگر با نگاه نقادانه نگاه کنیم خیلی بهتر از قبل شده ولی باید خیلی بهتر {هم} بشه. {امروز} نسبت به 30سال پیش خیلی پیشرفت داشتیم ولی برای الانمون این پیشرفت کند شده. نمیشه گفت نسبت به 30سال پیش هیچ تغییری نکرده و مشکلات 30سال پیش هنوز وجود داره نه این درست نیست. چون همه چیز بهتر شده نسبت به اون زمان ولی باید خیلی بهتر هم بشه و تا اون چیزی که باید بشه و درواقع {الان با} اون مدینه ی فاضله ی دامپزشکی در ایران خیلی فاصله داریم…

آقای دکتر اگر بخواهید از یک موضوعی به عنوان اصلی ترین معضل دامپزشکی امروز در ایران نام ببرید کدوم مسئله رو مطرح خواهید کرد؟

نبودن تناسب بین تعداد فارغ التحصیلان و پذیرش دانشگاه های دامپزشکی و از طرفی نیاز جامعه. از طرفی این قضیه در تمام رشته ها صدق میکنه نه تنها در دامپزشکی و مشکل دیگه ای که وجود داره بحث آموزش در دامپزشکی هست. و این دو مسئله بزرگترین مشکلات این رشته هست.
البته مشکلات دیگه ای هست. {مثلا} در شاخه ی فعالیت خودم یعنی پت و حیوانات خانگی؛ و من همیشه در قالب چیزی که بتونم یعنی بخش تخصصی خودم یعنی حیوانات خانگی خانگی نظر تخصصیم رو میدم. و ماهایی در شاخه ی پت فعالیت میکنیم، از دیدگاه کلان سازمان دامپزشکی و وزارت کشاورزی دیده نمیشیم و تمام تلاش و اتفاقات خوبی که میوفته در نتیجه ی تلاش های ارگان های خودگردانی هست که دارن کار میکنن.
از دیدگاه کلان سازمان نظام دامپزشکی و جهادکشاورزی درواقع ما فعالان دام کوچک زیاد دیده نمیشیم و این اون 3تا مشکل بزرگ هست که وجود داره.

نقش سازمان های مرتبط با دامپزشکی چقدر میتونه موثر باشه؟ چقدر در حمایت از اعضا میتونن مفید کار کنن؟

به طور کلی در دنیای امروز اینکه تعامل و مشورت و ارتباط باشه خیلی بهتره. چون الان فردیت کاری رو پیش نمیبره و باید کار گروهی کرد و یه عده دور هم جمع بشن و باهم کار کنند. ما برای رسوندن صدامون و طلب کردن مطالباتمون در حوزه ی کاری نیاز هست که یکسری سازمان هایی وجود داشته باشه که این تشکیلات وابسته به خودمون باشه که همچین سازمان هایی الان هم هستن برای مثال جامعه دامپزشکان دام کوچک رو داریم که واقعا خوب دارن فعالیت میکنن و سازمان نظام دامپزشکی به عنوان نهادی که از خود دامپزشکان هست هم فعالیت بسیار خوبی دارند. اگرچه خیلی کار داره ولی بازم خوب داره کار میکنه ولی خب اون بخشی که برمیگرده به نهادهای دولتی حداقل در بخش مربوط به بنده خیلی رسیدگی نمیشه و گاها من فکر میکنم انگار این بخش رو سپردن به خود ما و اگر بخواییم کمی مثبت فکر کنیم پس این {خیلی هم} بد هم نیست و حداقل بهتر از بخش هایی هست که به غلط اداره میشن. من سعی میکنم کلام رو کوتاه کنم و مختصر صحبت کنم با اینکه خلاف میلم هست و دوستان عزیزم میدونن که خلاصه گویی از من بعید هست.

آقای دکتر، درحال‌حاضر اتحاد و همبستگی دامپزشک‌ها بین هم چطور هست الان و آیا اون اتحادی که باید باشه بین همکاران وجود داره؟

راستش الان خیلی خیلی بهتر از گذشته هست.الان همکاران در شاخه های مرتبط با خودشون همدیگه رو میشناسن و الان حداقل سالی یک بار و در یک جا دور هم جمع میشیم و صحبت میکنیم و باهم ارتباط میگیریم و اون دافعه و تضادی که در گذشته برای مثال در تخصص خود بنده و در بین همکاران وجود داشت دیگه مثل سابق وجود نداره و واقعا از این نظر روند بهتر شده. اما یک بخشی از قضیه برمیگرده به گرفتاری ها و نگرانی ها و مشغله زیاد که البته باعث میشه ارتباطات محدودتر بشه. و با تمام این صحبت ها در حال حاظر ارتباطات خوب هست و میتونه خیلی بهتر هم بشه.
من داشتم چندوقت پیش فکر میکردم در کنار جامعه ی دامپزشکان دام های کوچک چقدر خوب میشد که در هر شاخه ی تخصصی هم یک جامعه ای درست کنیم؛ به شکل زیرمجموعه هایی در حیطه های بخش داخلی و جراحی و کلینیکال پاتولوژی و سایر تخصص ها که ارتباطات بیشتر و بسیار بهتر از الان بشه و همکاران بهتر هم رو بشناسن.

آقای دکتر، ما دانشجویان دامپزشکی تا چه حدی میتونیم آینده این رشته رو برای خودمون روشن ببینیم؟

این حرف من صرفا یک نظر شخصیست و طبیعتا من کوچکتر از اونم که راجع به آینده ی کسی تصمیم بگیرم و نسخه بپیچم و توصیه ی اخلاقی بکنم و راجع به آینده ی کسی حتی دختر خودم تصمیمی بگیرم. ولیکن الان آینده در تمام دنیا در دست کسانیست که تلاش می‌کنند. در تمام رشته‌ها در تمام دنیا با اینکه خیلی جاها اومدن نیاز سنجی کردند راجع به رشته های تحصیلی و بازارشون ولی با این حال باز هم اون شرایط اشباع در تمام دنیا وجود داره و در تمام دنیا این داستان هست.
و خب تحصیلات هم هیچ اشکالی نداره و کسی مجبورمون نکرده و این چیزی هست برپایه ی علاقه که تصمیم میگیریم این کار رو انجام بدیم.
ولی اون چیزی که میتونه آینده رو بسازه اون تلاش و کوشش و اون رقابت سالمی هست که میتونیم داشته باشیم در مقابل سایر افرادی که در این رقابت شرکت میکنند و کی برنده میشه؟
برنده شدن در این رقابت و رشته ای مثل دامپزشکی در درجه اول متکی به دانش و تلاش هست یعنی اصل قضیه اینه و حتی اگر در ایران 10میلیون نفر دامپزشک داشته باشیم هیچ فرقی نخواهد کرد و این قانون همینه و اون انتظاری که باید به تعداد نیاز دامپزشک داشته باشیم واقعا معنی دار نیست؛ چون این انتظار برآورده نمیشه و همه چیز به تلاش و دانش و اپ تو دیت بودن {به‌روز بودن} هر فرد و مردم داری و صداقت هر فرد بستگی داره.
اینکه بگیم باید به تعداد نیاز دامپزشک باشه اصلا امکان نداره و هیچ وقت این اتفاق نخواهد افتاد چون باید در دانشکده هارو تا 10سال بعدی بست با این تعداد از فعالین و شما هیچ تضمینی نمیتونی کنی که تمام این فارق التحصیلان میتونن مثمر الثمر باشن یا خیر و با این وجود و نمیتونیم قانونی مبنی بر بسته شدن در دانشگاه ها بزاریم ولی در نهایت با همه این بحث ها اگر کسی تلاش کنه و کوشش کنه و عشق و علاقه داشته باشه حتما و قطعا جایگاه والایی خواهد داشت و موفق خواهد بود.

آقای دکتر تحصیل در دانشگاه‌های دامپزشکی آزاد با دولتی چقدر فرق داره؟

از اون سوالای چالشی بود که پرسیدین! ولی من سعی میکنم منطقی توضیح بدم خدمتتون و واقعیت رو بدون هیچ تعصب و نظر منفی ای نسبت به هر دو دسته عزیز بگم و همه جوانب رو توضیح بدم تا خودتون به یک نتیجه ی درستی برسین.
به هرجهت عزیزانی که در برخی از دانشگاه های دولتی و در واقع دانشگاه های تاپ دولتی پذیرش میشن طبیعتا در آزمون کنکور موفق تر بودن و حالا یا بیشتر درس خوندن یا انگیزه و علاقه بیشتری داشتن و یا تلاش بیشتری کردند که رتبه برتری داشتن و حالا به هر دلیل دیگه ای به هرحال در دانشگاه های دولتی پذیرش شدند. در دانشگاه های دولتی به واسطه ی بودجه ای که وزارت علوم برای این عزیزان تعیین میکنن و قرار داده میشه به هرحال امکانات بیشتری اختصاص داده میشه به این عزیزان و خیلی خیلی بیشتر هست امکاناتشون.
ولی از اون طرف دوستان عزیزی که در دانشگاه آزاد درس میخونن درواقع دارن برای تحصیلشون هزینه میکنن و ممکنه خودشون و خانوادشون درگیر مشکلات مالی ای بشن برای فراهم کردن این هزینه ها و باید قدر این تحصیلات و هزینه رو بیشتر بدونن فلذا این عزیزان اصولا سعی میکنن بیشتر {درس} بخونن و انگیزه و تلاششون بیشتر هست و طبیعتا قدر این تحصیلات رو بیشتر میدونن و ممکنه گاها فکر کنن که نکنه که ما عقب تر باشیم پس انگیزه و تلاش برای تحصیل در دانشگاه برای این دوستان میتونه بیشتر بشه با توجه به اونچه که بنده دیدم…
دوران قدیم، امکانات و شرایط زمانی نقششون خیلی پررنگ بود {یعنی} زمانی که ما تحصیل می‌کردیم؛ حتی برای پیدا کردن یک کتاب باید سفر می‌کردیم و مثلا برای پیدا کردن یک مطلبی در یک کتابی مثل اتینجر من گرفتار بودم که چطور این کتاب رو از دانشگاهم قرض بگیرم و چند صفحه از اون رو کپی بگیرم!
ولی الان همه اطلاعات در اینترنت و یوتیوب هست و شما میتونین بهترین عمل های جراحی رو در بهترین دانشگاه ها و توسط بهترین جراحان و اساتید دنیا ببینین و یاد بگیرین؛ ولی در قدیم اینگونه نبوده و حتی گوشی و دوربین نداشتیم که ضبط کنیم و بعدا برای دوستامون بفرستیم و مرورشون کنیم ولی الان حتی میتونین در دوره های آموزشی بهترین اساتید دنیا شرکت کنین و یاد بگیرین و میتونین پیپرها و دستورالعمل ها و الگوریتم های تشخیصی ای که بهترین اساتید دنیا ارائه میدهند رو داشته باشیم. بهترین اساتید رو به صورت آماده و آنلاین! پس یک مقداری این بالانس بین دانشگاه های دولتی و آزاد برقرار شده در دنیای امروز و در واقع اینجوری نیست که بگیم امکانات دانشگاه آزاد کمتر از دانشگاه دولتیه چون دانشجو میتونه با پیگیر بودنش این کمبودهارو جبران کنه.
پس الان نمیشه گفت در دانشگاه های آزاد امکانات دانشگاه های دولتی نیست. چون با اینترنت و دنیای امروز همه امکانات و علوم رو میتونین در خونتون داشته باشید.
تحصیل موفق و توانایی امروزه دیگر مثل سابق نیست که مثل دوران ارسطو و بقراط و ارسطو باشه که استاد و شاگرد نقل سینه به سینه میکردند و استاد منبع تمام علوم باشه و علم سینه به سینه نقل بشه و دانشجویان یا شاگردان مانند لوح یا تخته سفیدی باشند که استادشون تنها پرکننده ی این لوح باشه و اون دنیای قدیم دیگه تمام شده. من امروز سر کلاس با اکراه راجع به یک بیماری صحبت میکنم؛ چون شما به راحتی میتونین اون رو در اینترنت پیدا کنین و دانشجویان امروز مسلط به زبان انگلیسی اند و چیزی که با زدن چند کلیک قابل پیدا شدنه و همه سرچ کردن در اینترنت رو بلدند و امروزه علم به راحتی برای همه در دسترس هست حتی برای دختر کوچیک من. امروزه نقش اساتید نشان دادن راه درست تفکر و آموزش نقد کردن هست و شما میتونین با همین فضای مجازی و وبینار ها سر کلاس تمامی اساتید بنشینید و امروزه ما دانشجوها هستیم که میتونیم قابلیت هامون رو بالا ببریم و همه چیز به خودمون بستگی داره.
متاسفانه ما همیشه برای کم کاری های خودمون دنبال یک مقصر هستیم (مخصوصا در فرهنگ ایرانی). اگرکسی واقعا انگیزه داشته باشه و خودش رو بشناسه و تلاش کنه، هیچ تفاوتی در خروجی افراد و علم و دانششون وجود نخواهد داشت. ولی خب به هرحال در دانشگاه های دولتی مقداری سخت گیری ها بیشتره اما مطلبی که هست اینه که جوان 23، 24 ساله ای که سر کلاس جراحی من میشینه دیگه هدف زندگیش مشخصه. من به شخصه هیچوقت تا حالا حضور و غیاب نکردم و هیچوقت هم نخواهم کرد چون به نظر من این ما یعنی خودمون هستیم که اگر دنبال پیشرفت باشیم پس باید تلاشمون رو بیشتر کنیم و در مجموع اسم دانشگاه قیاس خوبی نیست. تقریبا در تمام دانشگاه ها (از بهترین تا اونیکه در رنکینگ پایینتر هست) ما کسانی رو میبینیم که همه از دیدنشون انگشت به دهان میمونن.
پس ماییم که تصمیم میگیریم اگر هدفی داریم باید تلاش کنیم در حد اون و همه چیز در نهایت به جربزه و جنم اون فرد بستگی داره.

به نظرشما ادامه تحصیل در مقطع تخصص لازم و ضروری هست؟

اگر بخواییم درست به این موضوع نگاه کنیم، طبق اعتقاد شخصی بنده دوره های تخصصی چه در پزشکی و چه در دامپزشکی باعث آفت این رشته ها شد. چون یک بهانه ای شد که یک پزشک یا دامپزشک عمومی چیزی نباید بدونه جز در حد یک سری سرفصل ها و تایتل ها و اگر این فرد میخواد در شاخه ی تخصصی ای نگاه کنه و کار کنه اونوقت هست که باید بره تخصص بگیره. مثلا فارق التحصیل دوره ی عمومی دانشگاه کورنل امریکا که سال ها جزو بهترین دانشکده های دامپزشکی دنیا بوده، مثل یک متخصص داخلی دام کوچک و دام بزرگ و … در ایران عمل {جراحی} میکنه و بیمار داخلی دام کوچک میبینه و مثل یک متخصص دام بزرگ کیس دام بزرگ هم میبینه و هم کیس جراحی میبینه مثل یک متخصص جراحی. درواقع تمام کارهارو یک پزشک یا دامپزشک عمومی انجام میده و این قابلیت رو داره و حالا برای اضافه کردن به این قابلیت و تحقیق و تفحص بیشتر و مباحث ریفرال به سمت گرفتن تخصص میره.
ولی متاسفانه در کشور ما جوری شده که یک دامپزشک عمومی در شنیدن صدای قلب و تشخیص مشکلاتت قلبی و سمع قلب مشکل داره و این مشکل زمانی حل میشه که ایشون بره تخصص بگیره و اگر در دوره تخصص تازه سطح فرد به دوره ای برسه که میبایست در دوره عمومی برسه واقعا فایده ای نداره واین درست نیست چون پرکتیس نمیشه و موکول شده یاد گرفتن اون دانش به تخصص ولی در زمانی که این دوره های تخصصی نبود درواقع یک دامپزشک عمومی همه کاری رو به نحو احسن انجام میداده چون پرکتیس {= تمرین} میکرده و لایسنس {=گواهی} اون رو داشته و شما در همه جای دنیا وقتی دامپزشک باشید و لایسنس کار داشته باشید، بهتون اجازه میدن تمام کارهایی که در دوره عمومی حرفش زده میشه رو انجام بدید.
از اون طرف فارق التحصیل های تخصص از سطحی که باید، فراتر نمیرن و در نهایت باید بگم که اطلاعات افرادی که در ایران تخصص میگیرن با افرادی که در خارج دکترای عمومی میگیرن برابری میکنه و این یک نقص هست ولیکن من هیچوقت با تحصیل مخالف نیستم و شما هرچقدر بیشتر در این راه پیش برید بهتره و هیچ چیزی بهتر از تحصیلات نیست.

آقای دکتر حالا بر فرض اینکه بخواهیم در دوره تخصص شرکت کنیم، به نظرتون اولویت‌مون علاقه و دانش باشه یا مادیات؛ با توجه به شرایط موجود؟

ببینین، من به عنوان یک صحبت برادرانه و دوستانه و به عنوان فردی که کم کم موهاش در راه زندگی دیگه سفید شده، میخوام بهتون بگم که در زندگی علاقه و عشق حرف اول رو میزنه. ببینید وقتی که با علاقه و به خاطر علاقتون یک کار و حرکتی رو انجام میدین اگر در آینده نتایجش مطلوب و مقبول بود، حالا اون نتیجه یا درآمد باشه چه در تحصیل و چه در ازدواج و فرزند و هرچیزی دیگر از زندگی اگر عشق و علاقه سرلوحه باشه و به خواستتون هم برسید چی میتونه از این بهتر باشه؟ اصلا مگه میشه بهتر از این؟
ولی اگر مطلوب نبود و اون چیزی که میخواستیم رو بدست نیاوردیم، مثلا دنبال علاقمون رفتیم ولی درآمد حاصل نشد چی؟ میگیم خب دنبال علاقمون رفتیم و حداقل یه چیزی به دست آوردیم تو زندگیمون.
ولی اگر برخلاف این قضیه به دنبال چیزی غیر از علاقه‌مون رفتیم و حتی اگه به درآمد و مادیات و هرچیز دیگه ای برسیم، درواقع همیشه ته دلمون باقی خواهد موند که چرا دنبال علاقم نرفتم و بهش نرسیدم. مثلا میگیم من همیشه دوست داشتم اون درسو بخونما یا فلان ازدواجو داشته باشم و… . از طرفی اگر ما دنبال علاقمون نرفتیم و با هدف به دست آوردن درآمد رفتیم و حتی اون رو هم به دست نیاوردیم، اونجاست که به یک شکست بزرگ در زندگی خواهیم رسید که امیدوارم هیچگاه تجربش نکنین. این هارو گفتم که حتما به دنبال علاقتون برید تا حد امکان.
ما در زمان خودمون حتی گاهی مورد تمسخر قرار میگرفتیم که چرا داریم این تخصص و رشته رو انتخاب میکنیم. چون در قدیم خنده دار بود اگر میگفتین برای گربتون دارین غذای مخصوص میخرید و همه مخصوصا اساتید دام بزرگ و طیور و همه من رو منع میکردن از قدم گذاشتن در راه دام کوچک و میگفتن “اصلا نرو؛ داری دقیقا دنبال چی میری؟”.  در زمان ما، اصلا همچین تصوری وجود نداشت که رشته دام کوچک میتونه رونق بگیره مثل الان ولی خب من علاقم این بود.
ولی بعضی دوستان علاقشون درآمده و باید بازارسنجی باید انجام بدن برای این کار چون میخوان برای رسیدن درآمد به دنبال چیزی برن و خب این موضوع درآمد هم مهمه و هرکسی برای خودش تصمیم میگیره و هدف تعیین میکنه و کسی نمیتونه برای دیگری تصمیم بگیره.

منابع دام کوچک چه هستند و برای این تخصص، باید چگونه آماده بشیم؟

منابع این رشته امروزه پیچیده شده. با اینکه در تعیین این منابع دستی نداشتم تاکنون ولی درکل منابع مشخص و مدون و تعریف شده ای چندان وجود نداره ولی اون چیزی که من در این چندسال از امتحانای مختلف و افرادی که راجع بهش گفتند و شنیدیم اینگونه بوده، به عنوان یک رفرنس در دانشگاه ایران کتاب اینترنال مدیسین مطرح هست.
البته گاها منابعی وجود داره همونطور که در پزشکی وجود داره که یک سری شرکت هایی برای تهیه خلاصه جزوات و مطالب ترجمه شده ای وجود داره و از اونها استفاده میکنن. مطالبی که من از اونها دیدم، خیلی پراکنده هست و دوستان برای دوره رزیدنسی یا انترنی و دی وی ام (DVM) اونهارو میخونن ولی مطالب، پراکنده بوده و چندان تعیین شده و مشخص نیست و اگر روزی روزگاری بخوام نظری راجع به این قضیه بدم و صاحب نظر باشم راجع به نحوه طرح سوالات، قطعا رفرنس های لاتین و اوریجینال رو مقبول میدونم. به نظرم خواندن خلاصه جزوات اصلا کار درستی نیست.

دکتر جان به نظرتون از چه ترمی برای کارآموزی و فعالیت رسمی در کلینیک‌ها باید اقدام کرد؟

یک جمله غلظی در بین پزشکان و دامپزشکان شایع هست و من متنفرم از این جمله و اون این جمله هست:

آن چیزی که در بالین کار میشه با آنچه در کتاب و رفرنس گفته میشه متفاوته!

و تمام تلاش ما باید این باشه که عمل بالینی ما با رفرنس ما و خوانده هامون یکی باشه؛ این{جمله که در بالا گفته شد} به نظرمن خنده دار ترین و بی محتوا ترین جمله ایست که در مورد کار بالینی مطرح میکنند!

اگر کسی به گونه ای کار میکنه که کارش با چیزی که در رفرنس اومده متفاوته، پس اون فرد داره اشتباه میکنه. تمام تلاش ما باید بر این باشه که هرقدم و هرتلاش ما با رفرنس هامون هم قدم و مطابق باشه. بنابراین به نظر من اول باید دانشجو پایه ی علم دامپزشکی اش و مخصوصا بخش بالینی که میخواد در اون کارآموزی کنه باید پایه و تکست اش رو بخونه و اول باید واحدش رو بگذرونه.
برای کارآموزی و کار، باید رفرنس خوند و دوره آن رو گذروند. باید لوح سفید وجود دانشجویان با کتاب و آموختن علمشان ساخته بشه و دریافت ها در ذهن غلط میشه اگر پایه رو ندونیم و تهش اینجوری میشه که داروها با بیماری ها همسو نمیشن. دریافت ها با ذهن غلط میشه چون شما پایه رو نمیدونین و اینجوری میشه که دارو ها با بیماری کنترا ایندیکیشن دارند. چرا؟! چون اسهال برای مثال برای ما به عنوان بیماری تعریف میشه!!!
شما در بالین فقط سیمپتوم رو میبینین مثل استفراغ و میایين میپرسین دکتر این کیس استفراغ رو چيکار کنم؟ در حالیکه این بیماری نیست که واسش دارو داد! چون باید علت استفراغ که {علامت} اون بیماری هست رو پیدا کرد و برای اون دارو تجویز بشه.
اگر واقعا اون دوستانی که زیر ترم8 هستن، بهتره تایم صرف شده برای کار در کلینیک رو بگذارن در مطالعه و درس خوندنشون و بعد از ترم 8 که اون بیس {= پايه} علمشون ساخته شد، دیگه چیز زیادی باقی نمیمونه که یاد بگیرند چون بیس کاریشون اوکی شده. خواهش من هم این هست که لطفا این کار رو انجام بدید و قبل از کارورزیتون، اصلا نیاز به کار بالینی چندانی نیست. سعی کنیم از اول طبق الگوی صحیحی جلو بریم که مجبور نشیم چیزهای غلطی که یاد میگیریم رو پاک کنیم و دوباره یاد بگیریم.

به عنوان آخرین سوال؛ یک متخصص فعال در حوضه دام کوچک علاوه بر علم به بیماری‌ها، باید چه توانایی‌هایی داشته باشه؟

واقع بین باشه! بدونه دقیقا چقدر توانایی و مهارت داره و اول از همه خودش رو بشناسه و صادق باشه با خودش. چه در این رشته و چه در هر رشته ی دیگه ای.
در کنار موارد بالا، باید نگاه یک کارآگاهانه داشته باشه و دائما خودش و رفرنس هاشو نقد کنه. خب البته ویژگی های معقول انسانی برای تمامی شغل هارو داشته باشه مثل ادب و نزاکت و روابط اجتماعی بالا. ولی به نظر من در نهایت مهم ترینش واقع بینی و صداقت هست.

در این قسمت از گفت و گو، دوستان و همکاران بیننده به صورت زنده سؤالاتشون رو از محضر استاد پرسیدند:

براي شروع مطالعه چه منابعي رو پيشنهاد ميکنيد؟

برای شروع کار مطالعه، من این رفرنس هارو بهتون توصیه میکنم:
نلسون
اتینجر
اسمال انیمال پرکتیس ساندرز که بهترین چیزی بود که تا سالها بنده ازش استفاده کردم ولی متاسفانه قدیمی شد و مطالب جدید خیلی زیاد شد و ادیشن های جدید این کتاب دیگه نیومد.

در دامپزشکی تحلیل مهم تر هست یا پژوهش؟

خب این دو کاملا دو معقوله جدا هستن و برای پژوهش شما در درجه اول نیاز به درس خوندن فراوان دارید؛ تحصیلات آکادمیک!

– آقای دکتر واقعا خوشحالیم که در خدمتتون بودیم و این باعث افتخار همه ی ما بود.
– خواهش میکنم. من هم بسیار خوشحال شدم که ساعتی در کنار شما عزیزانم بودم و کلی انرژی گرفتم از درکنارتون بودن. فقط یک جمله آخر رو دوست داشتم به دامپزشکان و دانشجویان دامپزشکی عزیز بگم: دلمون برای این جامعه دامپزشکی به طور کلی بتپه و کارمون رو با عشق و علاقه انجام بدیم و خالصانه دوست داشته باشیم. در کنارش مادیات هم فراهم میشه. هیچوقت کیفیت کار و کار درست رو فدای مادیات نکنیم. و این رو بدونید که تک تک افرادی که در جامعه دامپزشکی مشغول کار هستند و تک تک افرادی که به حیوانات عشق می ورزند برای ما باعث افتخارند و من خیلی خوشحالم که عضوی از این گروه هستم.