من زاگرس، جنگلی از دیار ایرانم!
با شش میلیون هکتار، چهل درصد جنگل‌های ایران منم!
در من زندگی جریان دارد؛ من خانه‌ی بلوط‌ها، سنجاب‌ها، گوزن‌های زرد، … هستم!
نابودیم در این دهه‌های اخیر را گذاشته بودم به پای کهنسالی و به امید اینکه با میدان دادن به جوانان قرار است زاگرس بهتری باشم، روزها را سپری می‌کردم!
من خانه بودم، گرم و صمیمی!
من فقط بودم
بودم…
و حالا شاید دیگر نباشم!
من، خانه‌ی سنجاب‌ها، آرزو می‌کنم استرالیا باشم تا شاید آتشی که به جانم افتاده را خاموش کنند!
سنجاب‌ها در آرزوی آنکه کانگرو باشند، تا شاید به جای مرگ در آغوش آتش، آرامش در آغوش انسانیت را تجربه کنند!
بلوط‌ها به فکر زندگی دوباره در آتش می‌خندند!
در من زندگی جریان دارد، این زندگی‌ها در آتشِ جان من می‌سوزند!
این است حال منی که شاید دیگر نباشم!

به قلم معصومه امانی